Hans van der Beek doet elke dag verslag van feesten, presentaties en andere belangrijke bijeenkomsten in Amsterdam. Vandaag: Speeddaten in het Conscious Hotel.

Op de deur van de damestoiletten staat ‘De directrice’, op die van de heren staat ‘De directeur’. Grapje van de zaak in het Conscious Hotel.

Een bejaarde vrouw ziet het bordje en draait weer om. “Hier moet ik niet zijn,” zegt ze. “Die is voor de directrice.”

Ik vertel haar dat het een grapje is en dat ze toch goed zit.

“Het is ook zo verwarrend,” zegt ze. Ik geef haar groot gelijk, want als je aardig kunt zijn tegen een stadgenoot op leeftijd, mag je dat niet laten.

Dat doet de stichting Oopoeh al acht jaar. Zij brengen ouderen in contact met honden en hun baasje. Het idee is even hartverwarmend als briljant. De baasjes hebben een oppas, de opoes gezelschap.

Oopoeh-oprichter Sofie Brouwer: “Veel senioren beginnen op een be­paalde leeftijd niet meer aan een hond, terwijl er veel honden alleen thuis zitten. Een oppashond is ook goed voor de gezondheid.”

Daar is dan natuurlijk onderzoek naar gedaan. Ouderen met een oppashond zitten 82 procent beter in hun vel, hebben 72 procent meer contact met mensen in de buurt en ook nog eens 72 procent meer beweging.

Brouwer: “Dus de vraag is: wie laat wie nu uit?”

In het Conscious Hotel kunnen ze speeddaten en kijken of het klikt tussen hond en opoe. Of zoals dat in deze kringen heet: even aan elkaar snuffelen.

Er is een wandelend buffet voor mens en hond en ook de presentatie van het boek Dierbare vrienden, met portretten van opoes en hun oppashond. Het eerste exemplaar is voor Loretta Schrijver, geliefd bij mens en dier.

Achter de bar is een ruimte aangekleed voor het speeddaten. De banken knus bij elkaar, hier en daar een kleedje. De daters hebben een papieren hart op hun borst. Daarop staat dan bijvoorbeeld opoe Henk of baasje Maria.

Opoe Max heeft een oogje laten vallen op Gaia, een vrolijk beest dat nu al aan zijn voeten ligt. Baasje Wilma twijfelt nog, ze wonen wat onhandig ver van elkaar.

Opoe Max belooft wandelingen op het strand.

“Hoe gaat u daar dan naartoe?” vraagt baasje Wilma.

“Nou, met de taxi.”

Opoe Max zet hoog in, de hondenplayer. Even later wisselen ze telefoonnummer uit.

Gaia gaat het goed krijgen.

Loretta Schrijver, altijd aardig, staat ook geamuseerd toe te kijken. “Jij lijkt erg op je tekening,’ zegt ze.

Ik vind juist dat ik een rotkop heb, zo’n smalende.

Schrijver: “Ja, dat zeg ik.”

En nadat ze klaar is met schaterlachen: “Gemeen, hè.”

Dat van dat altijd aardig neem ik graag terug.