Amy snuffelt, gooit een poot op schoot en kijkt nieuwsgierig. Mevrouw Legters loopt naar de keuken en rommelt wat met een zak hondenkoekjes. Dat is een voordeel van een oma: altijd goed voor een potje verwennerij. “Ach het is zo’n mooi beest. Heel aanhankelijk en lief, toen ze mij voor het eerst zag kroop ze meteen op schoot.”
Goed voor lijf en geest
Vanuit het appartementencomplex lopen ze zo de hei op. ,,We wandelen meestal een halfuurtje. Goed voor lijf en geest. Echt, ik zou niet weten hoe mijn leven er zonder Amy had uitgezien.”
Mevrouw Legters wereld werd door haar lichamelijke klachten steeds kleiner. ,,Tja, ik ben inmiddels tachtig. Natuurlijk heb ik wel vriendinnen, maar die zijn allemaal een stuk jonger en kunnen veel meer. Dankzij Amy snuif ik de buitenlucht. Je wordt niet stijf en komt nog eens iemand tegen, maakt eens een praatje.”
En als er niemand is om mee te kletsen, dan heeft Amy nog altijd een gewillig oor. ,,Echt, je babbelt wat af tegen zo’n hondje. Ze geeft me veel liefde.”
Mevrouw Legters is al jaren weduwe. ,,Mijn man was nogal netjes, hij wilde nooit een hondje. Al dat gesnuffel aan zijn goede broek, daar moest hij niets van hebben. Mijn man liep er altijd met een grote boog omheen. Twintig jaar geleden verloor ik hem, van de een op andere dag aan een hartinfarct.”
Familie niet in de buurt
Familie is er eigenlijk niet in de buurt. ,,Ja, wel een broer in Hilversum en een zus in Utrecht, maar die zijn vaak weg. Aan mijn broer in Hoogeveen heb ik eigenlijk nog het meest, maar die woont weer zo ver.’’
In het appartementencomplex zijn nog meer senioren, maar dat moet natuurlijk maar net klikken. ,,En ik ben nu eenmaal niet zo’n type dat zomaar bij iedereen binnenvalt.”
Jack Russel Amy stelt geen vragen, haar vriendschap is onvoorwaardelijk en puur. ,,Ze geeft me elke week weer een doel, dat is het fijne.’’
Voor het volledige artikel:http://www.noordhollandsdagblad.nl/stadstreek
/metropool/article27094447.ece/Gezelschap-van-een-oppasdier_