OOPOEH Dic: “Sinds een jaar pas ik elke maandag op Pou. Hij wordt meestal rond half negen gebracht en dan gaan we meteen op pad. Ik ontbijt elke ochtend buiten de deur en als Pou er is ga ik naar de Mc Donalds want daar zijn honden welkom. Terwijl ik geniet van een pannenkoekontbijtje wacht Pou geduldig tot ik klaar ben. Zijn hondenogen zeggen me dat hij ook van pannenkoeken houdt en ik kan het niet laten om hem af en toe te belonen voor zijn goede gedrag.
De heenweg wandelen we langs de Amsterdamse grachten en terug wil ik wel eens gebruik maken van het openbaar vervoer. Pou is dol op tram- en bustochtjes, hij vindt het heerlijk om uit het raam te kijken en de stad aan zich voorbij te zien gaan. Je ziet hem daarvan genieten.
Pou is een gezellig en grappig hondje, hij maakt me vrolijk. Ik vind het heerlijk om op Pou te passen, hij brengt me in beweging en door zijn sociale karakter heb ik veel contact met andere mensen. Om half zes wordt Pou weer opgehaald en dan is het ook wel weer mooi geweest.”
‘Een dikke acht!’
Baasje Gustaaf: “Toen mijn vrouw en ik besloten om een hond te nemen, wisten we dat we een oplossing moesten vinden voor de dagen dat we allebei aan het werk waren. We hadden al snel bedacht dat er genoeg oudere mensen moesten zijn die het leuk zouden vinden om een hond uit te laten. In mijn zoektocht naar een leuk oppasadres voor Pou, ging ik koffiedrinken met buurtbewoners in het wijkcentrum. Dat liep op niets uit maar een dame van een naastgelegen winkel wees me op het bestaan van Stichting OOPOEH, waar ik Pou meteen heb ingeschreven. Er was al vrij snel een match maar na een jaar stopte dat echtpaar er helaas mee.
Mijn zoektocht begon opnieuw en ik had in die periode twee gesprekken. Het eerste was met een dame die er tijdens het gesprek achter kwam dat ze eigenlijk helemaal geen OOPOEH wilde worden, de tweede mevrouw had altijd welopgevoede herders gehad en Pou sprong bij haar op het bed waardoor hij zijn kans verprutste. Ik breidde mijn zoekgebied uit en stuitte op Dic die in het centrum van Amsterdam woont. Ik was best een beetje zenuwachtig voor onze eerste ontmoeting maar dat bleek nergens voor nodig: Dic reageerde heel goed op Pou.
Sindsdien staat Dic elke maandagochtend in de deuropening, klapt hij verrukt in zijn handen als Pou uit de lift komt dartelen en zegt hij: ‘Daar is het hondje’. Hij gaat de hele dag op pad met Pou en als ik hem kom halen vertelt hij met twinkelende ogen hoe ondeugend Pou is geweest. Als ik onze match zou moeten beoordelen, zou ik hem een dikke acht geven!”