Toen de Leidse Mirjam (70 jaar), na 38 jaar werken als kleuterjuf met pensioen ging, was ze best vaak alleen thuis. Haar man Rob werkte nog, en hoewel het idee om een hond te nemen haar aanvankelijk leuk leek, besloot ze het toch niet te doen. De verantwoordelijkheid van de verzorging, de dierenartskosten en alle tijd die daarbij komt kijken, deden haar twijfelen. Gelukkig kon ze af en toe passen op de honden van een familielid, maar toen die trouwe viervoeters op hoge leeftijd overleden, miste ze het vrolijke gezelschap enorm.
Liefde op het eerste gezicht
Het was via een bericht op Facebook dat Mirjam over Stichting OOPOEH hoorde. Nieuwsgierig bezocht ze de website, en toen ze het profiel van Dobby zag, voelde ze meteen een klik. “Dit is mijn oppashond,” dacht ze bij zichzelf. En toen ze elkaar uiteindelijk in het echt ontmoetten, werd dat gevoel meteen bevestigd. Dobby kwam direct naar haar toe, nestelde zich naast haar en liet zich uitgebreid aaien. Het was liefde op het eerste gezicht.
Inmiddels passen Mirjam en haar man Rob al twee jaar op Dobby, en het wekelijkse ritueel is een hoogtepunt geworden waar ze steeds naar uitkijkt. Baasje Margreeth brengt Dobby altijd vroeg in de ochtend. Bij aankomst en na een enthousiaste begroeting waarbij de staart ronddraait als een propeller kruipt Dobby rustig weer in zijn mandje dat bij Mirjam voor hem klaarstaat. Om toch nog even verder uit te slapen. Maar zodra het koffietijd is, dan weet Dobby dat er ook iets lekkers voor hem te snacken valt en kan wat hem betreft de dag bij OOPOEH beginnen! Waar hij de hele dag verwend wordt met knuffels, leuke spelletjes en fijne wandelingen.
Uitgebreide wandelingen
Want weer of geen weer, Mirjam en Dobby maken altijd uitgebreide wandelingen door het park Kweeklust. Onderweg worden ze vaak herkend en begroet door buurtbewoners, en vooral kinderen kunnen het niet laten om Dobby even te aaien. Dat vindt Mirjam erg gezellig; haar liefde voor kinderen is nog altijd groot.
Als echte waterhond neemt Dobby ook graag een duik in de modderige vijver van het park. “Ja, als we bij het water in de buurt komen, gaat hij tegenwoordig aan de lijn,” lacht Mirjam. “Anders staat hij daar urenlang te poedelen. Roepen helpt niet, en uiteindelijk krijg ik dan een pikzwarte, blubberhond retour.”
Dobby’s anti-pieker talent
De afgelopen twee jaar waren niet zonder tegenslagen. Mirjam heeft een zware periode gehad waarin ze ernstig ziek was. Maar juist toen bleek ook hoe bijzonder de band met Dobby is. “Het was alsof Dobby het aanvoelde,” vertelt Mirjam. “Hij kwam naast me zitten, legde zijn kop op mijn schoot en troostte me. Zelfs als ik ’s nachts lag te piekeren, dacht ik aan Dobby en werd ik rustig. Zijn aanwezigheid helpt me, ook als hij er niet fysiek is.”
Gelukkig is Mirjam inmiddels weer helemaal hersteld, en de leuke dingen in het leven staan weer op de voorgrond. Zo zijn ze dit jaar 2x een midweek naar een huisje op de Veluwe gegaan, uiteraard mét Dobby. “Samen met Dobby is alles leuker, dus hij gaat gezellig mee en hij vindt het daar fantastisch!” zegt Mirjam.
Wel de lusten, niet de lasten
Mirjam kan het iedereen aanraden om oppas via Stichting OOPOEH te worden. Dobby geeft me zoveel plezier. Je hebt alleen de lusten en niet de lasten. Een hond dwingt je om eropuit te gaan, en het is zo gezellig om een dier om je heen te hebben.”
Ook baasje Margreeth is ontzettend blij met haar lieve OOPOEH’s. Dobby heeft daar echt een tweede thuis.Hij gaat/ging ook weleens met de uitlaatservice mee, maar dit is voor hem veel gezelliger. Een eigen mandje bij oopoeh thuis en de hele dag aandacht:zoveel liefde en gezelligheid gun je toch elke hond?